چاپ

کرد آنلاین - سنندج – اکران فیلم های جشنواره فجر در سینما شیدای سنندج به دلیل نبود حداقل استانداردهای لازم، مخاطب را از فیلم دیدن پشیمان می کند.

امشب برای آیین افتتاحیه فیلم فجر به سینما شیدا سنندج دعوت شده بودم . در ابتدای ورود چون در سالن اصلی جا نبود به طرف بالکن راهنمایی شدم و سه طبقه ساختمان را با پله هایی تند بالا رفتم که نفسم به سختی یاری کرد تا به در بالکن رسیدم، سخت تر از بالا آمدن پیدا کردن جایی برای نشستن بود .
از فضا و محتوای برنامه که بگذریم. از میکروفن دزدی مجریان که آفت اجراهای دو نفره است هم عبور می کنم. فضا و مکان مراسم که قرار است در آن 15 فیلم در 32 مرحله در 10 روز اکران شود موضوع نوشتار من است .
سینما شیدا سنندج، بیشتر تو را به هزار توی موزه سینما می برد. پوستر چارلی چاپلین نخستین فیلمی که در این سینما به نمایش در آمده است هنوز روی دیوار است تا سند قدمت این بنا را به رُخَت بکشد .
بنایی که حفظ کردنش هم هنر است، لکه های سقف به یادت می آورد که بام سینما تحمل اندک بارش این سالها را ندارد و همین که هنوز سرپاست و سقفش سجود نکرده جای تعجب دارد . صندلی هایش همان صندلی های موزه ای است هم سن و سالهای این سینما کمتر سر پا هستند .
خلاصه چنین فضایی را دولتی ها به بخش خصوصی سپرده اند و روغن چراغ ریخته را نذر امام زاده کرده اند. حالا هم در پس بی پولی، منتی بر سر صاحب این سینما گذاشته اند که قصد حمایت از بخش خصوصی دارند و تکرار همان روغن چراغ ریخته است .
فرصت نمایش فیلم های جشنواره سی و ششم که آن را بهار سینمای ایران می دانند به این ساختمان پیر و فرتوت سپرده اند که تجهیزات پخش آن هم همان اندازه فرسوده است .
قرار بود فیلم «مغزهای کوچک زنگ زده» کار هومن سیدی را در این سالن ببینم. شاید تحمل حدود نیم ساعت از این فیلم را بیشتر نداشتم سالن را ترک کردم. صدا و سیستم نامناسب پخش صدای سینما، روی اعصابم بود و اصلا نمی توانستم از تماشای فیلم لذت ببرم .
فکر کردم حتی در مراسم های عروسی هم از سیستم صدای حرفه ای تری استفاده می کنند، این سینما نه تنها برای نمایش فیلم مناسب نیست بلکه برای قهر همیشگی با سینما مناسب تر است .
نمی دانم چطور مسئولان؛ مجوز پخش فیلم هایی که برای نخستین بار در بهار سینما، پخش می شوند را به این موزه سینما داده اند و بدتر اینکه به مردم توهین می شود تا در این مکان که زمستانش سرد است و تابستانش گرم فیلم ببینند .
برای حمایت از بخش خصوصی هزار راه نرفته است که می توان آنها را آزمود، این روش نخ نما حاصل زحمت فیلم سازان را هدر می دهد و کسی هم با سینما آشتی نمی کند .