عصر کرد - نگین ضیایی یکی از عجیب‌ترین رکوردداران این دوره است؛ او می‌گوید بیشترین تعطیلی کار در دوران کرونا را تجربه کرده است.
به گزارش ایسنا، نگین ضیایی یکی از جوانانی است که در یک سال اخیر بارها به در بسته خورده. او چهار بار برای اجرای نمایش تازه‌اش خیز برداشته و هر بار ویروس کرونا او و گروهش را ناکام گذاشته است.
البته این ناکامی به صورت کامل هم نبوده چون او در دو مقطع توانسته نمایشش را به مدت یک شب روی صحنه ببرد.
نگین ضیایی از فروردین سال 1399 برای نمایش «مرفی» در تالار سایه مجموعه تئاتر شهر نوبت اجرا داشته است.
اولین تعطیلات تئاتر در دوران کرونا که اسفند سال 1398 رخ داد، این گروه را از اجرای نمایش خود بازداشت.
بعد از بازگشایی تئاتر در تابستان سال گذشته، این گروه دوباره برای اجرای نمایش‌شان در ماه مهر نوبت گرفتند که بالا گرفتن آمار ابتلا به کرونا و تعطیلی مشاغل گروه سه (که آن زمان سینما و تئاتر را هم در بر می‌گرفت)، بار دیگر آنان را از اجرا محروم کرد.
اعضای جوان این گروه در تمام این ماه‌ها به فکر اجرای نمایش خود بودند تا این‌که بازگشایی تئاتر در زمستان سال گذشته آن‌ها را دلخوش کرد که بهار سال 1400 طلسم اجرای «مرفی» را بشکنند و قرار شد این نمایش یکی از اولین اجراهای تئاتر شهر در فروردین امسال باشد و از روز هشتم این ماه روی صحنه برود اما چند ساعت پیش از اولین اجرای آن‌ها اعلام شد تهران در وضعیت نارنجی قرار گرفته و سالن‌های سینما و تئاتر هم به طور خودکار بسته می‌شوند و این‌چنین بود که نمایش «مرفی» تنها یک شب روی صحنه رفت زیرا نمی‌شد تماشاگرانی را که برای دیدن اولین اجرای این نمایش بلیت خریده بودند، دست خالی به خانه بازگرداند.
این تعطیلی البته به فاصله اندکی منتفی شد چراکه با پیگیری مدیران نمایشی و سینمایی، تئاتر و سینما از مشاغل گروه سوم به مشاغل گروه دوم منتقل شدند. بدین ترتیب قرار شد نمایش‌هایی که در نوبت اجرا بودند، از روز 15 فروردین‌ماه روی صحنه بروند.
نمایش «مرفی» هم جزو همین گروه بود و روز یکشنبه 15 فروردین‌ماه بار دیگر طعم صحنه را چشید اما این اجرای دیر به‌دست‌آمده، خیلی زود از دست رفت زیرا این‌بار با تغییر وضعیت تهران از نارنجی به قرمز، مشاغل گروه دو هم تعطیل شدند.

نگین ضیایی کارگردان این اثر نمایشی که می‌داند در این وضعیت بغرنج نمی‌توان برای اجرای تئاتر کاری از پیش برد، به ایسنا می‌گوید: تنها چیزی که در این وضعیت به گروه‌هایی مشابه ما کمک می‌کند تا بخش از آسیب‌های واردشده را جبران کنیم، حمایت‌های مالی و مطالبه خسارت است.
او با تشریح هزینه‌های بالای آماده‌سازی یک اثر نمایشی ادامه می‌دهد: آماده شدن برای اجرا هزینه‌بر است؛ تمرین، تدارکات، اقلام تبلیغی و ... هر یک هزینه‌های خاص خود را دارد و در این وضعیت، منطقی‌ترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم، مطالبه خسارت است.
این کارگردان جوان از موضوع دیگری هم سخن می‌گوید: بحث دیگری که وجود دارد، مبلغ کمک هزینه‌هاست. آن‌چه برای گروه‌هایی نظیر ما تصویب شده، متعلق به سال 98 و 99 است در حالی‌که شرایط در سال 1400 تغییر کرده و طبیعتا مبلغ کمک‌هزینه‌ها هم باید افزایش پیدا کند.
ضیایی اضافه می‌کند: گروه‌های جوان عموما بدون تهیه‌کننده و پشتوانه مالی فعالیت می‌کنند. در این مدت بارها از کرونا سیلی خورده‌ایم ولی شاید تنها چیزی که کمی جبران مافات می‌کند، حمایت مالی باشد.
او ادامه می‌دهد: گروه ما جوان و پرانگیزه است. در این مدت مدام به یکدیگر دلداری داده‌ایم که سرانجام این نمایش را روی صحنه خواهیم برد ولی تاکنون حتی یک هزار تومانی به عنوان خسارت یا کمک‌هزینه دریافت نکرده‌ایم. مهرماه اعلام شد در ازای فروش هر دو بلیت، مرکز هنرهای نمایشی هم یک بلیت را اضافه می‌کند و سالن هم درصدی برنمی‌دارد ولی نمایش ما به اجرا نرسید.
ضیایی اضافه می‌کند: برای فروردین هم اعلام شد گروه‌هایی که تمایل به اجرا ندارند، می‌توانند خسارت بگیرند ولی ما می‌خواستیم اجرا داشته باشیم. در هر حال در هیچ یک از مقاطع، شرایط دریافت کمک‌هزینه را نداشتیم.
او در پاسخ به این پرسش که اگر تئاتر دوباره باز شود، آیا این گروه همچنان برای اجرای نمایشش انگیزه دارد، می‌گوید: گروه ما از نظر روحی در سطحی از انرژی قرار گرفته که می‌تواند اجرای خود را انجام بدهد ولی مساله ما اقتصادی است. باید ببینیم این بازگشایی چه زمانی صورت می‌گیرد. از دو سال پیش که در تدارک اجرای این نمایش هستیم، هنوز ریالی به اعضای گروه نپرداخته‌ام و شرایط هر روز پیچیده‌تر هم می‌شود. ولی باید از تئاتر و فعالان آن حمایت کنند. دست ما از خیلی جاها کوتاه است ولی خواسته ما حمایت مالی از سوی خانواده خودمان است.
انتهای پیام